§3 Ontbijt

Men zegt dat geboren worden voor een mens de meest stressvolle ervaring ooit moet zijn en dat het daarom maar goed is dat we er niets meer van kunnen herinneren. Een dergelijk trauma zou je voor het leven tekenen.
Het is alleen niet het trauma van de geboorte, maar het leven zelf dat verantwoordelijk is voor mijn lijdensweg. Elke dag opnieuw wordt mijn geest gegeseld door het bestaan. Ik word geketend door niksigheid. Het waanbeeld dat het leven zin zou hebben, stamt puur en alleen uit het tragische feit dat de mensheid het niets niet kan begrijpen. De man creëert daarom ijdele doelen, zoekt zin in irrationele zaken als hoop en liefde en probeert in alle wanhoop zijn stempel te drukken op deze wereld. Al dit, voordat de kille handen van de dood de mens eindelijk laten inzien dat er niets was en nog minder is. De enige reden waarom het leven als iets kan worden beschouwd, is omdat haar tegenhanger, de dood, nog minder is; het absolute niets.
Wat een prachtige morgen!

Daar stond ik dan, in een vreemde stad, starend naar mijn tengere naakte lichaam. Het schimmige licht boven de spiegel tekenende schaduwen op mijn botten en spieren. Ik leek nu nog minder dan dat ik eerder was. Een vuile homo, zou mijn moeder gezegd hebben. Een nicht in een vrouwenlichaam.
Ik streek voorzichtig door mijn haren en aaide de vele wonden die me herinnerden aan vijfentwintig jaar leven. Het lijden. Het verlies van mijn vader - waar ooit mijn hart zat -, de verwijtende blik van de lerares –tussen mijn oren-, de haat jegens mijn moeder – de navel die ons ooit verbond -, het kamermeisje van gister…
“Waar is het..? Godver! Dan maar een handdoek.”

“Goodmorning Sir, did you sleep well?”
“I did, thank you.”
Het ontbijt mocht geen naam hebben. Een burgerlijk croissantje, dat allang niet meer Frans was, een te hard gekookt ei en koffie afkomstig uit een automaat waar de serveersters blijkbaar hun gebruikte tampons in opborgen, terwijl het keukenpersoneel hun behoefte deed in het kopje. Dat was namelijk de enige verklaring die ik kon geven voor deze bak bagger (en voor de witte en bruine vlokken die er in ronddreven). Even moest ik denken aan die keer dat ik accuzuur in de koffie van mijn moeder deed, totdat er twee tafels verderop opeens een hels kabaal losbarstte. Drie meisjes gilden en schreeuwden in het rond - ze moesten nog dronken zijn van de nacht.
Hun rugzakken verraadden dat ze backpackers waren: een onuitstaanbare neurose, die zich uit in zinloze reisdrift. Het is een escapisme dat gezien moet worden als een reactie op de existentiële leegte waar de huidige generatie onder gebukt gaat. Doof voor de wereld, zoeken ze nog meer wereld. Het bestaan wordt gezocht in het exotische, terwijl ze diep van binnen weten dat ook dit niets zal veranderen. De leegte blijft en zal blijven. Die ene verre reis is een prelude van een Prozac-bestaan, dat gekenmerkt zal worden door het lijden en een eindeloze reeks aan offers. De backpacker ontsnapt aan het bekende, zoals een rups zijn metamorfose ondergaat, terwijl hij weet dat bij terugkomst de laatste akte van zijn leven aan zal breken. Op reis zal hij leren sterven… dat denk ik dan.

“Meneer, gaat alles goed?”
Hoe lang zat ik hier al? Had ik al die tijd naar die meisjes gestaard? Nu stonden ze ineens voor me. Hun strikt geënsceneerde bezorgdheid was van hun gezichten af te lezen. Het drietal bestond uit een blonde (6,5 – lelijk hoofd, maar mooie borsten; mijn ruwe schatting: zes bier), een knappe brunette (8,0 – prachtig figuur, donkere lokken en ogen waar menig man in zou verdrinken) en tot slot een dikke dame met kastanje-rood geverfd haar (3,0 – nog niet misschien), die me eerder deed denken aan een vrolijke grazer dan een wereldreiziger.
“Mogen wij erbij komen zitten?”
Het accent van de 6,5 verraadde haar Gooise afkomst.
“Natuurlijk, ga je gang.”
“Hoe heet je?”
“Ik ben Ruben en ik ben 25 jaar en lijdt aan…”
“Niet waar(rrrr)!”
“Ik ben Lotte, dit is Saar en dat is Loes.”
Nu wist ik in ieder geval dat de dikke Saar heette, de rest hoorde ik niet, maar dat boeide niet. Ik wist nu wie ik niet moest hebben.
“We zijn uit onze hostel getrapt, omdat we een paar jongens mee de kamer in hadden genomen…”
“…en toen hebben we geneukt,” voegde de dikke er snel aan toe zonder haar vriendinnen aan te durven kijken.
“Ja WIJ hebben geneukt, Saar. Jij wilde alleen maar kijken (jij perverrrrseling!), hoewel die ene jou best zag zitten.”
“Ieuw, hij was echt vies. Hij had een pornosnor!”
(Dit zou ik nooit begrijpen.)
“Dat viel best mee! Die van mij spoot cola!” gilde Lotte en demonstreerde vervolgens met een peper- en zoutvaatje hoe blijkbaar twee mannen die nacht hun smaakversterkers over haar gezicht hadden gestrooid. Al die tijd zei de 8,0 niets. Haar staren deed me blozen. Ik keek nu recht in haar ogen.
“Hou die blik vast, lafaard. Wat er ook gebeurd.”
Ze ontvoerde me naar een geweldloze wereld: zonder lijden; zonder schaamte; zonder offers aan het leven. Ik werd opnieuw geketend, maar het was niet erg. Zo had het immers altijd al moeten zijn. Ik werd omarmd door verlangen. Ik omarmde het verlangen. Het leven, de dood, het iets of niets, het maakte allemaal niets meer uit, want zij was alles. Alles dat kon zijn.

“Red mij mannen, verstevig mijn ketenen aan de mast. Snoer de banden aan! Ontsnap aan de Sirenen!”
“Wat?” De twee dames keken mij verbaasd me aan. Had ik dit hardop gedacht? Geschrokken keek ik Loes aan, maar zij glimlachte slechts.
“Jij bent een rare,” zei ze, “Ik zie je vanavond.”
Wie ben jij?