§2 Taxi, Hotel

Hoi ik ben Ruben,

Mam, als je dit leest ben ik nog steeds boos op je. Zoals we beiden weten, ben jij verantwoordelijk voor mijn postnatale depressie en heb jij mij besmet met jouw geestkanker. Ik wil geen excuses meer horen! Het wordt tijd dat jij je verantwoordelijkheid neemt voor wat mij is aangedaan…moeder.

Het weer is hier fantastisch! En alle vrouwen hebben hier dikke billen. (Echt wat voor jou, Robbie!)

Nadat ik uiteindelijk mijn koffer uit de parade der vergetelheid wist te vissen en het op had gegeven om de dame achter de balie met een aantal suggestieve blikken op te hitsen, vervolgde ik mijn reis. Ik liet de betonnen wereld achter me om het daglicht te betreden.
Dag zon. Dag stinkende uitlaatgassen. Dag gebruinde toeristen – net gearriveerd, zeker zonnebank. Dag loeiende sirenen. Dag schreeuwende mannen en taxi’s…
“Taxi!”
De bedompte geur deed me denken aan mijn vader na het sporten. Een bijna penetrante odeur, die me zowel deed walgen als dat het voor mij definieerde wat het betekende om een man te zijn; een stinkende man, een echte vent!
Er zaten talloze gelige vlekken op de bekleding en er hingen gebruikte condooms uit de asbakken. Ik deed net of ik ze niet zag. Het troosteloze uitzicht bleek ook niet in staat om de noodzakelijke afleiding te verzorgen.
“Gewoon voor je uit blijven staren…”
“What are you saying, sir?”
“Nothing Mike, even less than nothing Mike.”
Mike was de taxichauffeur. Hij heette eigenlijk mumba-wattes-ofzoiets, hetgeen mij dwong om hem Mike te noemen. Om er zeker van te zijn dat ook Mike wist dat ik met ‘Mike’ hem bedoelde, herhaalde ik zijn naam na elke zin. Yes I like your country, Mike. No thank you, Mike. No please don’t smoke in here, Mike. Be careful, Mike. Mike boeide het niet. Hij was namelijk een echte entrepreneur, zoals hij dat zelf graag zei. Hij had iets gemaakt van zijn leven. Hetzelfde kon niet gezegd worden van zijn broer, want die was dood. Althans dat beweerde hij. Je wist het nooit bij Mike.

Zodra ik het hotel binnen stapte, wist ik het meteen: hier wordt wat afgeneukt! Het interieur deed me denken aan een erotische massagesalon uit de jaren zeventig (zo een die je wel eens in films ziet, met van die schaars geklede pinda-kleurige dames, die hun PhD. in Thug ’n Scrub aan de universiteit van Veel-Voor-Weinig hebben behaald) en de receptioniste begroette me met zo’n plotselinge ‘bonjour’ dat ik van schrik overwoog om naar buiten te vluchten. Waar ben ik beland? Maar toen schoot het me plotseling te binnen: dit hoort natuurlijk een avontuur te zijn! Je kunt je pas werkelijk onttrekken aan jezelf, wanneer je jezelf compleet vervreemdt van je eerdere ik, ook als dat een aantal zaken tot gevolg heeft die je later liever vergeet. (God, wat wil ik het nu toch graag vergeten!)
Tijdens deze onverwachte – en bovendien vruchtbare - zelfreflectie tekende ik in mijn blinde zucht naar avontuur het register en strompelde naar mijn kamer. Godver, wat is het hier heet!
Het was simpel, niets speciaals. Schone lakens - meer had ik niet nodig. Om mijn postnatale lijden te vergeten zou simpel immers mijn nieuwe stramien moeten worden; eenvoudig m’n nieuwste filosofie en sober het aller modernste dieet. Al dit, vanaf nu…

Daar was het kamermeisje. Of ik nog iets nodig had? Is zij niet van… Nee dat zal wel niet. Maar god, wat was ze mooi. Niet mooi in ik-wil-je-in-mijn-huis-ophangen-mooi, maar mooi zoals een auto mooi kan zijn; efficiënt, gestroomlijnd: een ding. Ze was een knipoog naar het mannelijk verlangen. De belichaming van zowel Eva als de appel. Zij had het allemaal.
Hoe oud was ze? Vijftien? Zestien?
“How old are you?”
Geen gehoor. Ze spreekt vast geen Engels.
Voorzichtig pakte ik haar bij de arm, die ze snel terug trok. Ze beefde van angst… of opwinding. Ik wist het niet. Het lukte me niet om haar te lezen. Ze was niet thuis te brengen. Zulke schoonheid is niet te vangen.
“Tomorrow, sir.”
Ja tomorrow. Tomorrow gaat het gebeuren.

Nu nog m’n moeder bellen.
Het kreng.