§1 Aankomst
Door: Ruben van den Peijnakker
Blijf op de hoogte en volg Ruben
06 Februari 2012 | Burkina Faso, Ouagadougou
Hoi ik ben Ruben,
Ik ben Ruben, ik ben 25 jaar en lijd sinds dat ene jaar aan een postnatale depressie. Maar daar gaat nu eindelijk verandering in komen. Jazeker! Want ik ben op reis, waarheen weet ik niet. Waarvan is belangrijker, zei mijn moeder altijd.
Zij zei wel meer.
Een loeder van de eerste plank.
Waar ik nu ben?
Ik stapte de trap af, de hitte straalde op mijn gezicht. Dat was het dan, de reis. Het was niet vreselijk – behalve de dikke negervrouw die naast me zat en pinda’s gooide en ruftte in haar slaap en telkens vroeg hoe oud ik was en of ik wilde neuken op het toilet. Alhoewel ze dat laatste nooit gezegd heeft, zag ik het aan de manier waarop de pinda door de lucht vloog, met welke frequentie ze sprak en bovendien aan de PH-waarde van haar ruftsel; het was een vieze dame. Niet omdat ze zwart was – waar ik nu ben zijn er veel meer – en natuurlijk weet ik diep van binnen dat ook ik over een inner-neger beschik, maar het was de manier waarop ze keek, alsof ze dreigde te gaan schommelen en schreeuwen en roepen, “Dit is de berenboot, alle mannen moeten bij mij op schoot!”
Vanaf het begin mocht ze me al niet, denk ik. Ik stelde me netjes voor met, “Hoi ik ben Ruben, ik ben 25 jaar en lijdt sinds dat ene jaar aan een postnatale depressie.” Waarop ze met een scheel gezicht bromde “Ik ben Miriam, mag ik bij het raam zitten?” (Want dat was ze ook nog! Scheel ja.) En ze schommelde zich luid kreunend tussen mij en de stoelen naar het raam. Toen zat ze daar met haar paddenstoelenlijf op een te kleine stoel, voor een te klein raam, met twee ogen die elk een ander gedeelte van het vliegtuig in de gaten konden houden. Ik vroeg me af of dit in een andere wereld als een superkracht gezien werd; een vlezige paddenstoel met rond-tol-ogen.
“Beste mevrouw de negerin, ik wil niet onbeleefd zijn, maar zou ik, wanneer we halverwege zijn, bij het raampje mogen zitten?”
De rond-tol-paddenstoel-koningin zei niets en bleef uit het raampje, dat bovendien gelijk was aan de opmerkelijke grootte van haar borsten, staren.
“Beste buurvrouw de negerin, ik wil niet racistisch zijn, maar uw logge lijf blokkeert mijn zonlicht.”
Nog steeds geen antwoord. Nu werd het tijd voor het zware geschut (zoals je jezelf kunt voorstellen).
“Beste mevrouw...?”
“Wat?”
-Yes!-
“Beste mevrouw de negerin, uw corpulente voorkomen doet mij walgen en u riekt naar achterstallige betalingen, gestolen fietsen, mislukte integratie en wekt een zekere nostalgie naar de apartheid bij mij op.”
“De brutaliteit!”
“Die ook ja.”
“Jezus, hoe oud ben je eigenlijk?” vroeg ze voor de eerste keer.
En toen werd me eindelijk duidelijk dat ze eigenlijk seks met me wilde; seks met de vieze-vlezige-paddenstoel-koningin! Met haar dikke, donkere, vette billen luid kreunend in het vliegtuig. Dat zou een verhaal zijn geweest!
De zon brandde in mijn nek terwijl de twee identieke glazen deuren open schoven. Ah mijn bestemming! Maar is dit waar ik moet zijn? Vind ik hier een antwoord op al mijn vragen? Wie zal het zeggen? Over een soulsearch van deze omvang mag niet lichtzinnig gedaan worden.
Dat heeft mijn moeder nooit gezegd.
De teef.
Ik ben Ruben, ik ben 25 jaar en lijd sinds dat ene jaar aan een postnatale depressie. Maar daar gaat nu eindelijk verandering in komen. Jazeker! Want ik ben op reis, waarheen weet ik niet. Waarvan is belangrijker, zei mijn moeder altijd.
Zij zei wel meer.
Een loeder van de eerste plank.
Waar ik nu ben?
Ik stapte de trap af, de hitte straalde op mijn gezicht. Dat was het dan, de reis. Het was niet vreselijk – behalve de dikke negervrouw die naast me zat en pinda’s gooide en ruftte in haar slaap en telkens vroeg hoe oud ik was en of ik wilde neuken op het toilet. Alhoewel ze dat laatste nooit gezegd heeft, zag ik het aan de manier waarop de pinda door de lucht vloog, met welke frequentie ze sprak en bovendien aan de PH-waarde van haar ruftsel; het was een vieze dame. Niet omdat ze zwart was – waar ik nu ben zijn er veel meer – en natuurlijk weet ik diep van binnen dat ook ik over een inner-neger beschik, maar het was de manier waarop ze keek, alsof ze dreigde te gaan schommelen en schreeuwen en roepen, “Dit is de berenboot, alle mannen moeten bij mij op schoot!”
Vanaf het begin mocht ze me al niet, denk ik. Ik stelde me netjes voor met, “Hoi ik ben Ruben, ik ben 25 jaar en lijdt sinds dat ene jaar aan een postnatale depressie.” Waarop ze met een scheel gezicht bromde “Ik ben Miriam, mag ik bij het raam zitten?” (Want dat was ze ook nog! Scheel ja.) En ze schommelde zich luid kreunend tussen mij en de stoelen naar het raam. Toen zat ze daar met haar paddenstoelenlijf op een te kleine stoel, voor een te klein raam, met twee ogen die elk een ander gedeelte van het vliegtuig in de gaten konden houden. Ik vroeg me af of dit in een andere wereld als een superkracht gezien werd; een vlezige paddenstoel met rond-tol-ogen.
“Beste mevrouw de negerin, ik wil niet onbeleefd zijn, maar zou ik, wanneer we halverwege zijn, bij het raampje mogen zitten?”
De rond-tol-paddenstoel-koningin zei niets en bleef uit het raampje, dat bovendien gelijk was aan de opmerkelijke grootte van haar borsten, staren.
“Beste buurvrouw de negerin, ik wil niet racistisch zijn, maar uw logge lijf blokkeert mijn zonlicht.”
Nog steeds geen antwoord. Nu werd het tijd voor het zware geschut (zoals je jezelf kunt voorstellen).
“Beste mevrouw...?”
“Wat?”
-Yes!-
“Beste mevrouw de negerin, uw corpulente voorkomen doet mij walgen en u riekt naar achterstallige betalingen, gestolen fietsen, mislukte integratie en wekt een zekere nostalgie naar de apartheid bij mij op.”
“De brutaliteit!”
“Die ook ja.”
“Jezus, hoe oud ben je eigenlijk?” vroeg ze voor de eerste keer.
En toen werd me eindelijk duidelijk dat ze eigenlijk seks met me wilde; seks met de vieze-vlezige-paddenstoel-koningin! Met haar dikke, donkere, vette billen luid kreunend in het vliegtuig. Dat zou een verhaal zijn geweest!
De zon brandde in mijn nek terwijl de twee identieke glazen deuren open schoven. Ah mijn bestemming! Maar is dit waar ik moet zijn? Vind ik hier een antwoord op al mijn vragen? Wie zal het zeggen? Over een soulsearch van deze omvang mag niet lichtzinnig gedaan worden.
Dat heeft mijn moeder nooit gezegd.
De teef.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
