§5 De Nachttrip

“Mam?”
“Ben jij dat Ruben?”
“Ja mam, ik ben het.”
“Och Ruben, wat heb ik gehoord? Wat heb je nu weer gedaan?”
“Het spijt me, mam. Het gebeurde weer.”
“Godver, Ruben. Wat ben je toch een hoerenkind!”
“Ik zei toch dat het me speet, mam! Het is ook altijd hetzelfde met jou! Ik hoop dat je sterft moeder; dat je sterft aan de stronttyfus.”
“Ruben, ze komen je halen, hoor je me? De zonden stapelen zich op. Jouw daden zijn onomkeerbaar. Je hebt gefaald als mens. Jij had het roer moeten nemen in dit leven. Dit was jouw kans en nu heb je het verprutst.”
“Jij altijd met die achterlijke metaforen…”
“…ze komen je halen, hoor je me? De messen zijn geslepen. De beul wacht. Het publiek verwacht een hels spektakel. Je zult boeten voor wat je hebt gedaan. Je zult BRANDEN!”


Hoi ik ben Ruben,

Schreeuwend werd ik wakker. Waar was ik? Verward keek ik om me heen. Het was nog steeds donker.
Is dit bloed van mij? De smaak van ijzer woelde door mijn mond. Had ik op mijn tong gebeten… mijn lip misschien?
Snel deed ik het licht aan, waardoor de omringende wereld langzaam oplichtte. De contouren van het meubilair in de kamer gaven me een idee van waar ik was; ze verankerden me in de realiteit. Nog steeds in een vreemde hotelkamer, in een vreemde stad, in een vreemd land.
Ineens besefte ik dat er al die tijd op de deur werd geklopt. In salvo’s van drie. Steeds harder en harder.
“Sir, are you alright?”
Ik deed mijn best om een zinnig antwoord te formuleren, maar om eerlijk te zijn, wist ik het niet. Was ik alright? Ik deed een poging om op te staan toen ik een plotselinge golf van maagzuur op voelde komen en sprintte naar de badkamer.
“Godver!” Had ik dit gegeten?
Nadat ik mijn mond had afgeveegd aan een handdoek (waarvan ik meer dan ooit hoopte dat die de volgende dag ververst zou worden) opende ik de deur, die mij tot nu toe scheidde van de (hopelijk) minder gruwelijke werkelijkheid. In de opening stond het prachtige kamermeisje met achter haar een meute aan nieuwsgierige blikken die een subtiele – maar niet subtiel genoege – poging deden om over haar schouder zicht te krijgen op die ene luidruchtige hotelmaniak. Iedereen had het geschreeuw blijkbaar gehoord - fuck.
Eén vrouw slaakte een gil bij het zien van mijn bebloede shirt (overbeschaafde kleinzerigheid ten top!). Snel trok ik het kamermeisje de kamer in en sloot de deur. Wat moesten al die mensen?
Het meisje trilde over haar hele lichaam en keek verbaasd om zich heen. Mijn kamer was een ravage: het lag vol met paperassen, de gordijnen waren gescheurd, de vele flessen had ik vakkundig als een piramide opgestapeld, de kraan liep nog en de vele schilderijen waren beklad met sinistere leuzen. Het leek op de kamer van een stel satanistische tieners, die geprobeerd hadden om het lelijkste meisje uit de klas in een amateuristisch ritueel aan hun favoriete vampier-idool te offeren. Was dit überhaupt mijn kamer?
Het kamermeisje begon onmiddellijk met opruimen, terwijl ze mij vanuit haar ooghoeken in de gaten hield. Het hoefde niet, riep ik nog, maar ze bleef opruimen. Het had eigenlijk wel iets schattigs, hoe haar onderontwikkelde kontje heen en weer waggelde terwijl ze de vele kranten op een stapel gooide (de piramide bleef staan - gelukkig). Al die tijd stond ik midden in deze hel twijfelend om me heen te gapen. Ik was verbluft. Niet alleen door de schoonmaakdrift van mijn kamergenote, maar ook door wat ik voelde. Of wat ik eigenlijk niet voelde.
Het meisje had nu de grootste rommel weggewerkt en liep op me af. Ze keek niet boos of beschuldigend, maar bezorgd. Was ze bezorgd om mij? Ik, die zelfs op dit moment van absolute zwakte, mezelf afvroeg hoe haar dikke lippen om mijn pik zouden voelen. Mezelf betrappend op deze ongetemde gedachte, wendde ik mijn ogen af. Toen ik opnieuw opkeek, stond ze recht voor me. Nog steeds die bezorgdheid, maar haar ogen zeiden meer. Ze verraadden iets, ik wist niet wat. Was dit een spel voor haar? Had ze dit vaker gedaan?
Ze trok m’n shirt uit om vervolgens weer in de badkamer te verdwijnen, toen ik opeens aan mijn moeder moest denken. Waarom droomde ik van haar? Ze probeerde iets te vertellen; dat probeerde ze altijd. Ik deed een poging haar voor de geest te halen, maar het lukte niet. Ik slaagde er niet eens in om mijn eigen moeder te herinneren. Ik was echt een hoerenkind. Terecht.
Het meisje kwam terug, pakte me bij de hand en trok me vooruit alsof ze een olifant dresseerde. Met alle kracht die ze in zich had wist ze me in de douche te krijgen. Het water was heerlijk warm. Ik voelde het bloed, dat inmiddels opgedroogd was, oplossen in het stromende water en proefde opnieuw die sterke ijzersmaak. Daar was weer die speelse blik.
Nu was het genoeg! Ik pakte haar vast, sleurde haar met kleren en al de cabine in en drukte mijn lippen op de hare. Het was geen kus, het mocht geen naam hebben, maar toch…
Ze schrok van mijn plotselinge ontsnapping uit de voorafgaande comateuze toestand, maar wist snel grip te krijgen op deze toch al zeer frappante situatie. Ze zoende me innig op de mond en trok een voor een haar natte kleren uit. Een bruine, glanzende huid gaf zich langzaam prijs, waar het water vervolgens - geheel volgens de wetten van de natuur - gretig haar druppels op liet vallen.
Hoe lang stonden we daar? Ik weet het niet. Als ik heel eerlijk ben, weet ik niet veel meer van die ene nacht. Mijn laatste – meest dierbare - herinnering aan die onheilspellende samenkomst van omstandigheden, was hoe mijn bleke handen zachtjes over haar donkere lichaam gingen; van haar dijen naar haar borst en weer terug. En dat weer opnieuw... en dan weer opnieuw. Het speelt zich eindeloos in mijn geheugen af, alsof het moment nooit een einde gekend heeft.

Hoe oud was ze eigenlijk? Dertien… veertien misschien?